skola_raspust b-92

(slika iz arhive)

Leskovac — Đaci iz sela Ravni Del, Dupeljevo i Oruglica, sela duž administrativne linije sa Kosovom, svakog dana sami bez pratnje pešače dva do tri sata od kuće do škole.

Već strm i težak put dodatno otežava i činjenica da su okolne šume pune krvoločnih zveri, poput vukova.

Od njihovih sela do mesta u kojima pohađaju školu nema ni puteva, zbog čega nije moguće organizovati prevoz dece.

Stazom širine metar i po koju zovu put, osmogodišnja Anđela, devetogodišnji Miljan i desetogodišnji Marko svakog dana prođu dva puta. Ustaju ujtru u šest da bi stigli na nastavu od pola devet u selo Mijovce udaljeno 10 kilometara. Oni iz Ravnog Dela na oko 1000 metara nadmorske visine sa područja Leskovca idu u školu koja se nalazi u ataru grada Vranja i tamo su jedini đaci.

Njihove drugare iz istog sela, braću Danijela i Stefana Jovića koji pohađaju prvi i drugi razred , kad je lepo vreme otac motorom vozi kozjim stazama u školu udaljenu 15 kilometara. Škola se nalazi u selu Gornja Oruglica na teritoriji Leskovca. U školi od blata, koja nema toalet ni osvetljenje samo oni slušaju učitelja.

Roditelji učenika izdržavaju porodice stočarstvom, sečom drveta i pravljenjem ćumura, pa jedino mogu zimi i kada je loše vreme da ih prate do škole.

Do sela duž administrativne linije sa Kosovom na podrtučju Leskovca ne možete doći putničim automobolim jer nema puta. Dok se put ne izgradi odbornici skupštine grada Leskovca predlažu da ministarstvo prosvete pronađe drugon rešenje za 13 toro đaka peša.

Prema podacima lovačkih udruženja u planinama od Vranja do Leskovca, kojim prolaze đaci pešaci ima oko 200 vukova.